زندگی ِ ساعت شنی

هواللطیف...

آسمانی که دلش مثل دل من گرفته

و رعد و برق های گاه وبیگاهش

دارد می گوید که می شود بهار را با بوی باران! بدرقه نمود

این زندگیِ شبیه ِ ساعت شنی شده

باید از یک جایی شکسته شود!

باید اتم های زندگی جهش یابند!

و به مدارهای بالاتر بروند

پس این همه قوانین فیزیک برای چه بود؟!

باید محلول زندگی را بر روی ذرات معجزه ریخت

تا واکنش شیمیایی مهیبی رخ دهد!

پس این همه آزمایشات شیمی برای چه بود؟!

باید خنده را کشف کرد

و به توان بی نهایت رساند

باید جذر بینهایتُم غم را گرفت

باید از امید انتگرال گرفت و به شادی رسید

باید معادلات دیفرانسیل پیچیده ی زندگی را شکست و حل نمود

پس این همه فرمول های ریاضی برای چه بود؟!

تنها لحظه های امتحان را خوب بلد شده ایم!

و یک عمر است داریم امتحان می دهیم،

امتحان می شویم

و گاه می افتیم

گاه قبول

گاه نمره ی خوب و گاه هم بد

خسته ام

از زندگی ساعت شنی واری که بی اصطکاک و عدم و وجود باشد

که هر روز تعداد مشخصی دانه از بالا به پایین برود

و برای روز بعد ساعت شنی برعکس شود و دوباره

تکرار

در تکرار

در تکرار

اصلا این فلسفه ها را دور بریز

دلم

مثل همین ابرهای تیره ی بی باران ِ حالا

شدید ِ شدید گرفته

دلم باد می خواهد تا نفس بکشم

و هوا زیر تمام موهایم برود

و به ذرات وجودم نفوذ کند

دلم باران می خواهد تا خیس شوم

و بشویم تمام افکارم را

تمام گذشته ام را

تمام زندگی ام را

کاش

می شد

گذشته را

پاره پاره نمود

و انداخت توی یک عالمه آتش

کاش

می شد

گذشته را

خاطره ها را

رویاها را

خواسته ها را

آرزوها را

امیدهای ناامید شده را

و تمام نرسیدن ها را

ریز ریز ریز کرد و در اقیانوس ها ریخت

و دور شوند

آنقدر دور

که گویی هیچگاه نبوده اند!!!!!!

+ دارم به زندگی رباتی ام عادت می کنم

عادت!

اتفاقی که هیچگاه برایم خوشایند نبود اما جبر ِ زندگی مرا زمین زد./

تمام!