تو را خواهم نوشت!

هواللطیف..

گاهی آدم دلش می خواهد فقط بنویسد... اینجا، آنجا، تمام جاهایی که فکرش را می کنی. فقط می نویسد. واژه ها را صدا می زند و دوست دارد قلبی باشد که به او تکیه کند و صدایی که او را دلگرمی بخشد و دست هایی که تشویقش کند... اما اگر هیچ کدام هم نباشد، آدمی باید بنویسد و بگوید و از خودش تمام واژه هایی را که بلد بوده و هست و تمام احساس ناب و منحصر به فرد خودش را به یادگار بگذارد .... برای روز مبادا!

و من می خواهم از دلهره هایم بنویسم

از سر در گمی هایم

از بلاتکلیفی هایی که این روزها میهمان دلم شده اند

گاهی احساس می کنم فرصتم به قدر یک ثانیه ی دیگر است و تمام

و گاهی چندین و چند برابر سن خودم را پیش بینی می کنم و به هشتاد نود صد سالگی می اندیشم

باید خندید و زندگی کرد و به روی کسی نیاورد که نمی شود!

حتی به روی خودت!

قرآن می خوانم و آرام می شوم

اشک هایی که می بارند، سرریز ِاحساساتیست که نباید باشد

قرآن را می نگرم و تمام وجودم پر از حس حضور خدا می شود

و لبخندی ناخوداگاه گوشه ی لبانم و شاید حتی توی مردمک چشمانم

می نویسم تا یادم بماند روزهایی را که بر لب هایم مُهر سکوت زده ام

می نویسم تا روزی قدر نعمت های در راه ِ خدا را بیشتر بدانم

می نویسم خدا

می نویسم شُکر؛

می نویسم قرآن

می نویسم آرامش؛

می نویسم عشق

می نویسم ...

می نویسم ...

می نویسم ...

خواهد آمد؛...