سفر سختی بود...

هواللطیف...

گاهی باید بروی نه برای سفر، نه برای خوش گذراندن و تفریح و سیاحت و حتی نه برای زیارت

فقط باید بروی که رفته باشی

فقط باید بروی تا بفهمی پای پیاده یعنی چی

تا آفتابی که سرت را داغ داغ می کند درک کنی

تا در تب بسوزی و مریضی در راه و کرب و بلا را نفس بکشی

فقط باید بروی تا بفهمی بدون مرد بودن چقدر سخت است

و کاروانی که به اسارت می رفت  با یک مرد...

باید پیاده بروی و تنها 

و سختی بکشی

و مدام بگویی اعوذ بالله من الکرب و البلا...

....................................................................

یکی از سخت ترین سفرهایی بود که داشتم

از همان روزهای اول مریض شدم و در تب می سوختم

و با همین تب پای پیاده ستون ها را یکی یکی طی می کردم

بدون مرد...

آنقدر سفر سختی بود که حد نداشت

سفری که بالاخره سامرا را و آن گنبد طلایی را میان انبوه خانه های تیرخورده و خرابه دیده بودم

و در سرداب جان داده بودم

و باورم نمی شد که روزی سرداب را خواهم دید

و حتی کاظمین را بارها نفس کشیده بودم

و میهمان حضرت شده بودم

چه سامرا چه کاظمین چه کربلا

و نجف را و مهربان ترین پدرم را در حد یکی دوساعت زیارت کرده بودم

و از حرمشان پیاده نصف شب راه افتاده بودم

شاید اگر این مریضی و تب و گلودرد و سرفه و بسته شدن صدا و ضعف شدید دست و پاگیرم نشده بود،

می توانستم بیشتر ببینم و بفهمم

و شاید هم مریض شدم که به قول فرشته یکی از دوستانمان، ائمه به عیادتمان بیایند

و چشم هایم پراز اشک شود که من ناچیز بی مقدار کجا و اهل بیت عترت کجا...

 چقدر مهربانی های امام حسینم را دیده بودم

در راه

آن زمان که پاهایم از خستگی دیگر رمق رفتن نداشت

و تازه فهمیده بودم یعنی چه که می گویند راه جلوی رویت است و دیگر توان حتی یک قدم هم نداری

این سفر هم پا می خواست

و یک مرد

من اما نه این را داشتم و نه آن را

و از میانه های راه، از همان تیر 736 سوار یک اتوبوس شده بودم و تا تیر 1400 را رفته بودم... با اشک تمامی شان را رد کرده بودم و مجبور بودم

و دلم برای تنهایی هایم سوخته بود

برای بی کسی هایم

شاید سخت تر از نرفتن، رفتنی باشد که به سرانجام نرسد

آنجا خدا خدا می کردم که برگردم... تحمل این همه سختی و فشار را نداشتم

و خدا را شکر که هوایم را داشتند تا بازگشتم...

حالا یک هفته است که آمده ام و در بستر بیماری به انواع آمپول و سرم و قرص و شربت متوسل شده ام

و حالم تعریف چندانی ندارد

دکتر می گوید آنفولانزا گرفته ای

و من در دلم یا من اسمه دوا و ذکره شفا را می خوانم و می دانم که خدایم حواسش به من هم هست....

سفر سختی بود اما خدا را شکر که توانستم و رفتم و هرچند با این حال اما بازگشتم

چقدر نبودن بعضی چیزها، بعضی آدم ها، بعضی لحظه ها، بعضی اتفاق ها آدم را پیر می کند

انگار آدم نباید زندگی کند چون رزق و روزی اش این بعضی ها نمی شود....

خدایا هوایمان را داشته باش

ما تا مهربان اربابمان کشان کشان آمدیم...