تهی

هواللطیف...

گاهی آدم از شدت سیاهی، غم، غصه، و تمام واژه های سنگین جهان، حس خفگی بینهایتی می کند! باید برخیزد و لحاف چند تنی افتاده بر رویش را کنار بزند و بتکاند،

و حالا طی تمام این سال ها و کتاب هایی که خونده ام و حرف هایی که شنیده ام، دریافته ام که آدمی باید از خودش شروع کند، اصلا این تنها آدم است که می تواند به خودش کمک کند و نه کس دیگری...

اما همیشه اینجاها سر یک گیر بزرگ می مانم، انگار مانعی ست که کناره هایش هم روزنی برای فرار نیست! اینجاست که همه را به حکمت خدایم ربط می دهم و صلاح!

صلاح من در این است و صلاح من در آن و حالا لااقلش یک نفس راحتی می کشم که حتی اگر به صلاح و حکمت هم ربطی ندارد اما راه حلی برایش یافته ام

شبیه امتحاناتی که آدم اگر سوالی را پر کند و حتی غلط، باز هم دلش خوش است که برگه اش را خالی نداده ، اما گاهی نمره ی آخری بدجور توی ذوق آدمی می زند...

حالا آمده ام که خانه ام را رنگین کرده ام... از سیاهی این دو ماه و تمام سخت ترین اتفاقات و سخت ترین سفر عمرم و یکی از سخت ترین مریضی هایی که از آن جان سالم به در بردم، آنقدر تمام استخوان هایم را و تمام اندامم را خسته کرد و بالاخره این دو روز برخواستم و لحافی از این جنس را برداشتم و ماسک هایم را دور ریختم و تکاندمش...

در همان هتل بینهایت زیبای عباسی اصفهان که پنج شنبه و جمعه ام را در آن گذراندم سعی کردم از در و دیوارها و نقش و نگارهایش انرژی بگیرم، آن انرژی که نداشتم... و از صدای آبش و از زیبایی فضایش و حس محشری که ترکیب بینهایت زیبای رنگ ها و دکورداخلی اش به من میداد...

و دیروز که طی یک تصمیم ناگهانی روانه ی سینما شدیم و فیلم جامه دران را دیدم و با مضمون بدی که داشت اما بعد از آن آنقدر تابیدم و تابیدیم و به کودک درونم مراجعه نمومدم و اجازه دادم که پر و بال بیابد تا تمام این حس های منفی از وجودم بروند...هرچند شب ها وقت خواب فکرهای ادمی به او برمی گردند و شاید برای همین است که به سختی خودم را عادت داده ام تا روی تختم می روم خوابم ببرد که اذیت نشوم....

و امروز آمدم و رنگ و روی خانه ام را گرفتم و تکاندم و حالا یک رنگ شاد و زیبا به آن پاشیدم

بلکه با رنگ ها جان بگیرم که حرف های من مدت هاست رنگ و بوی زیبایی ندارند...

از یک جایی به بعد کم آوردم

از کجا و برای چه را نه می دانم و نه می خواهم که بدانم، اما درست یک هفته بعد از برگشت از کربلا و با آن حال وخیمم روزی تمام قد حس خلا عمیقی در خودم حس کردم و تمام بدنم را از درون سرد یافتم.... حسی که نمی شود توصیف نمود ، از آن حس هایی که باید چشید، همان هایی که به کلمه تبدیل نمی شوند

اما یکهو یک خلا عظیمی تمام تو را فرا می گیرد و با تمام وجود به گرمی محتاج می شوی! نه این احتیاج

نه

اصلا نمی شود وصف نمود

احتیاجی شبیه پوشیدن یک بافتنی و یا قایم شدن در یک پتو

نه این نوع گرما و نه ازین احتیاج ها،

یک جور عجیبی که حتی نمی دانی به چه روشی، انگار چیزی شبیه انتقال انرژی با تمام قانون های ماورای فیزیک

و شاید از آن روز کم آوردم، انگار تمام درونم فرو ریخت و من ماندم و یک حجم عظیم تهی

گرما را کم آوردم و عشق را

انگیزه را هم و شور و شوقم برای بودن را

شاید به قول آن خانم مشاور، من گم شدم! گم کردم! هدفم را و حتی خودم را

اما این همه ی ماجرا نبود، خودم می دانستم که چه اتفاقی افتاده و حتی هم میدانستم که پیامدهایش چیست و خدا را صدا زده بودم که خوب ببیند و برایم کاری کند... من با تمام وجود عنایت های خاص امام حسین علیه السلام را در کربلا و این سفر بینهایت سخت دیده بودم و حالا صدایشان زده بودم.... من تمام بهترین ها را دانه به دانه با عجز صدا زده بودم.... و دیگر نفهمیدم که چه شد و در کجای زندگی غرق شدم! شاید در تحویل پروژه های پشت سرهم هفته ی قبل و لابلای مقوا و کاغذ و کاتر و فوم و راپید و رنگ و گواش ها! شاید هم چیزی درون ذهنم محو شده بود که راحت تر زندگی کنم! و تنها برخواستم و واژه ها را و رنگ های سیاه را حذف کردم و تکاندم

باید کاری می کردم تا نتیجه ای می دیدم

اما حالا حس می کنم با خلا عظیمی روبرو شده ام و دارم با آن زندگی می کنم، جایی که می ترسم با غبار پر بشود و کافیست جایی از آن شکاف بردارد و هوای پرغبار این روزها و پاییزی که خدا را شکر دارد می رود، به درونش رخنه کند... و وای بر روزی که این جایگاه عشق، با خس و خاشاک پر شود...

نمی دانم چرا و بر طبق کدام باور عشق اینقدر برای من معنابخش زندگی ست! شاید از سخن مولانا که گفته بی عشق مباش تا نباشی مرده/ در عشق بمیر تا بمانی زنده

و یا حافظ که بینهایت برای عشق خوانده و کتابش همدم تمام روزهای نوجوانی ام بود و مرا با همین تفکرات شکل داد...

حالا حس می کنم کم آورده ام چون عشق برایم به معنایی بزرگ تر تبدیل شده و ظرف وجودم تهی!

و من هرچقدر بزرگ تر می شوم، عشق را بیشتر می طلبم و نمیابم

نمی دانم اشکال کار کجاست! کجا باید گشت و به کدام شیوه

من میخواهم به عمق عشق برسم و این فضای تهی به وجود آمده ی درونم را با خشت به خشت عشق پر کنم و صاف تا ثریا بالا بروم....

خدای من

کمکم کن که جز تو نه کسی می داند نه کسی می تواند...

خدای مهربانم

تو می دانی و می توانی

به دادم برس که کم آورده ام

آری

این من ِ اینجا

عشق را کم آورده ام.....

ِ