مسافری عزیز

هواللطیف...

بوی رفتن می آید

صدای زیپ چمدان

انگار کسی لباس هایش را در چمدانی می چیند و می رود

با بلیطی در دست

و کفش هایی آماده برای رفتن

آری بوی رفتن رمضان می آید

رمضانی که شاید کمتر از سال های قبل بهره بردم

رمضانی که از اولین روز پیشوازش به دعا نشستم و هر نیمه شب سحر دعا کردم و هر افطار با خرمایی به لب دعا کردم و در راه دعا کردم و با هر تشنگی و گرسنگی دعا کردم و هر سختی که بود اشک ریختم و دعا کردم و میلاد امام حسن مجتبی را دعا کردم و گریستم و حالا هم در آستانه ی آخرین روزش نیز دعا می کنم و دعا...

دعاهایی که نمی دانم سال هاست میان کدام آسمان جا مانده اند که  به اجابت نمی رسند

دعاهایی که سراپا امتحان جوانی ام شده!

دعاهایی که می ترسم از نبودشان! از ناامید شدن رحمت حق....

آری صدای مسافری می آید که همین روزها عازم است

و من تنها با کوله باری از دعا بدرقه اش می کنم و با نگاهی منتظر نظاره...

انتظار اتفاق عجیبی ست

انتظار آدمی را بزرگ می کند

تکه ای از او را در گذشته هایی که به انتظار گذشته به جای می گذارد و آدمی هر چه به جلو می رود ساکت تر می شود

منتظرتر می شود

و شبی شبیه همین امشب کنار پنجره ی تنهایی هایش، ستاره ها را می نگرد و به سکوتی محض می رسد...

رمضان دارد رخت برمی بندد

با چمدانی در دست می رود و من می مانم و پنجره ی تنهایی هایم و لحظه های ملکوتی دعا و انتظاری که در دلم نقش بسته و بقچه ی دعاهایم که به رمضان میدهم تا با خودش ببرد مگر به خدا برساند.....

+ رفتن و عوض شدن و گذشتن خاصیت دنیایی شده که در آن روزهایم شب می شود و شب هایم روز

کاش میان تمام این لحظه های تسلیم، کسی می آمد و دست هایم را می گرفت و مرا از این سکوت می رهاند

کسی که شبیه هیچ کس نیست!!!