دخترک قصه ی ما...

هواللطیف...

دخترک رفت به سراغ چای

و بستنی را  تند تند گاز زد

دلهره ای عجیب در دلش افتاد

ترسید!

از همان روز ترسید!!

و کلاف زندگی اش بیشتر از قبل پیچید

او حبس شده در دایره ای بود به نام زندگی

عشق

خودش

و کلاف پیچید و پیچید و پیچید تا به دخترک رسید

تا به پایش

به بغض های گلویش

به قلبش...

و سرانجام آنقدر پیچید که تمام شیارهای مغزش را احاطه نمود...

کلاف زندگی دخترک بی محابا می پیچید و کسی جلودارش نبود...

دخترک خسته شد

افتاد

دلش شکست

پای رفتنش حتی

دخترک گریست

چرا که می دانست تنها سلاح زن گریه کردن است!!!

آنقدر گریست

آنقدر سوگواری کرد

که چشم هایش هم رنگ لبانش شد...

دخترک بلند بلند می گریست! می دانست کلاف بی رحم آمده تا بگیرد

از او

همه چیز را

کلاف پیچید و تمام قیچی به دست ها دور ایستادند

کلاف دخترک را زمین زد

کلاف قلب دخترک را شکست

کلاف دخترک را پیر کرد ، ناامید کرد، میراند...

دخترکی که بعد از سال ها آمده بود تا زندگی کند...

دخترکی که لبخندش پر از مهر بود و نگاهش پر از آرامش و قلبش آهنگی نو آموخته بود..

آری گاهی کلاف بی رحم زندگی هرآنچه خوبی را در نطفه خفه می کند..

دلم به حال و روز دخترک می سوزد...

به سرگردانیهایی که تمامی ندارد

به انتظاری که سخت، کُشنده است...

انتظاری که روزهاست دخترک را با هر صدایی می پراند!

مگر خبری، بشارتی، مژده ی آمدنی، امیدواری...

اما دریغ...

این روزها دخترک خسته تر از آن است که بخواهد زندگی کند...

خود را به آغوش خدایش سپرده

چرا که دیگر نه آغوشی دارد و نه مهری و نه دلی که برایش بتپد...

دخترک رانده شده...

از اینجا رانده و از آنجا مانده...

دخترک در روزهای سخت سخت سخت زندگی اش مانده...

و کاش تمام میشد این انتظار کُشنده

این بی خبری

این سردرگمی

این گیجی

نتیجه دیگر برای دخترک قصه مهم نیست

دخترک بیشتر از آنچه که فکر می کنند، شکسته...

دخترک به دست های سبزی محتاج است که زمزمه ی دعا از بند بندشان به آسمان برود و تا خدا برسد...