دختر سپیدروی زمستان

 هواللطیف...

دختر سپیدروی زمستان آمده... با گیسوان باران 

لحافش را گنجشکی نوک زده 

دنیا پنبه باران می شود

پنبه ها در راه با هوا دوست می شوند

پولک ها نطفه ی عشق پنبه و هوا هستند

می نشینند روی بدن ماهی ها

ماهی ها پولک دار می شوند

پولک ها در آب می ریزند

ماه خود را در آب می بیند

چشم هایش برق می زنند

و نمیداند که پولک ها چشم های او شده اند

دختر سپید روی زمستان ماه را بر گیسوانش می آویزد

و می خندد

این است قصه ی بی پایان دختر زمستان

آهای دختر زمستان!

لحافت را به باد بسپار

پنجره ات را باز کن

تا گنجشککی سر برسد

نوکی بزند

گوشه ی لحاف راه امن فرار پنبه ها گردد

پنبه ها در راه عاشق شوند

ماهی پولک دار شود

ماه خودش را دوست داشته باشد

و تو ، ماه را....