بهارانه ای از جنس عشق

هواللطیف...

بوی بهار می آید و شکوفه های سپید و صورتی

بوی لباس های نو

بوی آجیل و میوه و گز و شیرینی

بوی عیدی

بوی هفت سین های رنگارنگ

و من حالا میان این همه شلوغی روزهایی که گذشت، بهار را به شُکر نشسته ام...

از آخرین باری که انگشتانم بر روی حرف ها رقصیده اند، دوماهی می گذرد و چقدر دلم تنگ بود برای حرف زدن... برای گفتن... برای شرح روزهای عجیبی که پشت سر هم می گذشتند و پر از اتفاقات خوب و بد...

و من خودم را به دست تندباد روزگار سپرده بودم و گذاشتم تا مرا با خود ببرد... و دلم را و دستانم را حتی!

جای خوبی بود و من هر روز عجیب ترین روزها را سپری می کردم...

گفتم خدایا تو کنار منی، نمی ترسه دلم... گفتم الا بذکرالله تطمئن القلوب... گفتم خدای مهربانم خدایی کن... گفتم و خودم را و تمام تماااااام زندگی ام را به او سپردم...

چه بهمن عجیبی بود... آخرین روزی که اینجا نوشتم چقدر سر در گم بودم، چقدر کلافه بودم و می ترسیدم از بزرگترین تصمیم زندگی ام... گذشت و روزهای عجیبی آمدند... 9 بهمنی آمد که یکی از پر تناقض ترین روزهای زندگی ام بود... شنبه شبی که پر از اشک شدم و نیمه شبی که شوق سراپای وجودم را فراگرفت...

هفته ای که زیادی سخت بود... و 15 بهمنی که میانمان نگاهی رفت و دلی آمد و شوقی بی وصف و حالی خوش و نامی بدون پیشوند و بدون پسوند حتی!!!

شبی که نامزد شدیم... شبی که گفتند تو برای او و او برای تو...

و  روزی که عشق نامیدند و ما عاشق شدیم، و روز تولدم...

بهمن 95 برای من پر از عجیب ترین احساسات دنیا بود... پر از ناب ترین ها... پر از سپردن تمام زندگی ام و دلم و همه ی صبوری های چندین ساله ام به دست خدا...

شرط من مشهد بود و حرم... شرط من  اولین لمس دست ها و اولین نگاه های عاشقانه زیر سایه ی امام رضایم، ضامن تمام زندگی ام، بود و محقق شد...

به لطف خدا و کمک همه ی عزیزانم پنج شنبه، 5  ام اسفند ماه بود، حوالی ظهر، قبل از اذان که بله ی معروف زندگی ام را گفتم و محرم شدم به محمد زندگی ام...

آنجا بود که دست هایش آرامش تمام بی قراری هایم شد و چشم هایش امنیت محض لحظه هایم...

توصیف آن لحظه ها را عاجزم... زیر سایه ی امام رضایم و حرمی که آرامش تمام زندگی ام بوده حالا شاهد بزرگترین تصمیم زندگی ام بود... حالا مرا وارد مرحله ی جدیدی از زندگی ام می کرد که همیشه از آن واهمه داشتم

حالا که نزدیک به یک ماه است عقد کرده ایم، هر روز اتفاقات جدید و آدم های جدید و احساسات جدید و نسبت های جدیدی را تجربه می کنم... گاهی زیادی خوب و گاهی هم زیادی بد، و این منم دختر رگبار آرامشی که تمام خوبی ها و بدی های یک رابطه ی دو نفره را مدیریت می کند و می خواهد که بهترین باشد... می خواهد که شکرگزار لحظه های زندگی اش باشد، می خواهد که بهار 96 را تمام قد ببوسد و ببوید و حالش برای خودش،برای همسرش، برای اطرافیانش و برای زندگی اش خوب باشد...

آرامش پنهانم حالا میزبان حرف هاییست که نگفته ام... میزبان احساساتی که ننوشته ام و اتفاقاتی که باید همه را به فال نیک بگیرم

حالا کمی بزرگتر از قبل شده ام

کمی پر صبر و حوصله تر

کمی آرامتر

کمی عاشق تر

و گاهی گیج

گاهی خوشحال

گاهی غمگین

وارد مرحله ی جدیدی شده ام که آرام آرام می پذیرم و پذیرفته می شوم...

این روزها پر از اولین هایم

پر از اولین های شیرین

پر از اولین هایی که باید همه را به فال نیک بگیرم و بگویم خدایا شکر شکر شکر

حالا رسیده ام به قرآنی که عاشقانه دوستش دارم

و الطیبات الطیبون....

خدای من برای بهارانه هایی که به من ارزانی داشته ای شکر شکر شکر شکر

بهارانه هایت را نصیب تمام دوستانم کن...

آمین

عیدتان مبارک باد

سالی پر از عشق و شور و شوق و آرامش و سلامتی  را برای تک تکتان از خدای مهربانم می خواهم:)