صبوری صبوری صبوری

هواللطیف...

گاهی قدرت زنانه ام کفاف آرامشی که باید به اطرافیانم تزریق کنم را ندارد! همان هایی که سخت می گیرند و از حالا برای چند ماه دیگر و مراسماتی که هست و خیلی از اتفاقات خوب و بد زندگی، استرس و دغدغه دارند و تمام این روزهایشان را هم خراب می کنند!...

یادم هست زمانی خیلی خیلی سخت می گرفتم، زندگی را، رفتارها را، پوشش ها را، آداب و معاشرت ها را.... یادم هست زمانی اینقدر اعتماد به نفسم پایین بود که حتی می ترسیدم در کوچه و خیابان آشنایی، دوستی، فامیلی، مرا ببیند و بشناسد!... اما به مرور که بزرگ شدم فهمیدم آدم ها از کره ی ماه و مریخ نیامده اند... فهمیدم اظهار نظرهایشان گاهی آنقدر سطحی و از روی ظواهر است که نمی توان به حرف هایشان بسنده نمود... فهمیدم زندگی خیلی وقت ها با آدم خوب تا می کند و خیلی وقت های دیگرش هم نه، و در آن روز هایی که بر وفق مراد نیست، نباید سخت گرفت، باید گذاشت و گذشت وگرنه تمام افکارت و ذهن و دلت پیرامون نشدن هایی می چرخد و روزی هم خود به خود خواهد شد... پس صبوری بهترین درمان این روزهاست

صبوری و سکوت

گاه حرف زدن همیشه هم خوب نیست، گاهی حرفی را که نباید، می زنی و دلی که جریحه دار می شود دیگر با هیچ حرف دیگری و نوازشی و اتفاقی، التیام نمیابد! اگر التیام یافت شاید جای آن حرف شبیه یک رد کمرنگ شده باقی بماند... و خدا نکند روزی برسد که دلمان پر از این ردَ زخم های کمرنگ شده باشد...

از یک زمانی به بعد یاد گرفتم که سخت نگیرم، حتی به منظم بودن سفره ی میهمانی، به گل یکسان تمام بشقاب ها و کاسه ها و قاشق چنگال ها، به ست بودن سر تا پای خانه ، به مرتب بودن لحظه ای اتاقم، وسایلم، کمدهایم، و به خیلی چیزهای دیگری که همیشه دغدغه ام بود

اما یاد گرفتم که سخت نگیرم ، به اندازه حواسم به همه ی این ها باشد، مرتب و منظم و شیک باشم و همه چیز عالی باشد اما سخت نگیرم، برای خودم دغدغه نکنم، چرا که دغدغه شبیه یک مته ای ست که شادی هایت را، و تمام احساسات خوبت را دریل می کند و میرود... با صدای قلژ قلژی که را ه می اندازد! و تو می مانی که یک دنیایی که همیشه در آن همه چیز را سخت گرفته ای و دغدغه ات جانت را در بر گرفته و در چشم به هم زدنی پیر می شوی بدون خوشی، بدون چشیدن خوشی هایی که حتی بود و تو با دغدغه هایت به کام خودت و عزیزانت تمامشان را تلخ کرده ای...

یاد بگیریم که صبوری کنیم و سکوت

که اتفاقات را به خوبی و خوشی پشت سر بگذاریم

که حساس بیش از اندازه نباشیم

که باعث ایجاد کدورت نشویم

و این خمودگی و دغدغه و ترس ها را از زندگی مان بشوییم و بفرستیم یک جای خیلی خیلی دوووور...