با عشق ممکن است تمام محال ها

هواللطیف...

از زمانی که حس کردم ازدواج امر مقدسی ست که خدا قرار داده و آن مهر و الفت و مودت و رحمت بی بدیلی که خدا وعده داده را از خودش خواستم، سال ها می گذرد... چه آدم ها که آمدند و رفتند، چه روزها و شب هایی که به نام خواستگاری و آشنایی و ازین دست اتفاقات طی شد... چه لحظه هایی که هنوز هم مانند هاله ای کمرنگ در ذهنم باقی مانده، خوب یا بدش را هم کاری ندارم! چه اخلاق و اعتقادات و خانواده ها و شغل ها و فرهنگ ها که اگر هر کدامشان به نوعی اتفاق می افتاد، تمام مسیر زندگی مرا به راه جدید و متفاوتی می کشاند...

نمی دانم آن روزهای پاییزی که فکرم درگیر بود و در قلبم را بسته بودم و عهد کرده بودم که دیگر باز نکنم، چه شد که باز شد و پیش رفت و خلاصه زمستانی که مرا متاهل و متعهد نمود... آن هم در یکی از بهترین مکان های دنیا... امام رضایم را ضامن کل زندگی ام نمودم و خواستم که کمکم کنند... خواستم که هیچ گاه مرا، با دلی که خودشان می دانند چقدر بد می شکند، تنها نگذارند... خواستم و خلاصه انگار همه دست به دست هم دادند تا این قضیه اتفاق افتاد

حالا که عکس های روز عقد داخل حرم را میبینم، چقدر دلم میخواهد همان موقع ها بود، آن روزها اینقدر اختلاف میانمان به وجود نیامده بود، آن روزها اینقدر بحث و مشاجره های طولانی نداشتیم، آن روزها اینقدر درگیر اختلافات فرهنگی و مذهبی میان خانواده ها نبودیم... آن روزها نمیدانستم چند ماه بعد کلافه می شوم از این همه اتفاقی که هر روز به یک مدل جدید برایم می افتد و باید تک و تنها، آری، تک و تنها، تمامشان را مدیریت کنم و دلم که هیچ!!!! آری دلم که هیچ.... او را به سکوت وا داشته ام تا تمام بشود حرف ها و بحث و جدل ها...

شاید هم نگاه من به ازدواج خیلی خیلی آرمان گونه بود، شاید من زیادی آدم ها را خوب می دانستم و می گفتم باید بینهایت بینهایت با آدم ها خوب تا کرد...

آنقدر قداست ازدواج برای من زیاد بوده و هست که حتی حاضر نبوده ام به هیچ اختلافی فکر کنم... حتی این چند وقت اخیر که خسته شده بودم از تمام مشاجره ها، بحث و اختلافاتی که بهترین لحظه هایم را تلخ می نمود، و فهمیدم که چقدر ازدواج سخت است... چقدر سازگاری آن هم برای من با این سن و این همه سال که خانم خودم بوده ام و کسی مرا امر و نهی نمی کرده سخت است، و با خودم عهد بستم که نگذارم بچه ام اگر دختر بود به 20 سال برسد و او را روانه ی خانه ی بخت کنم، لااقل در آن سن و سال آدم آنقدر پخته نشده و شکل نگرفته که این چیزها و حتی سازش و پذیرش خیلی از نظرات و عقاید ، برایش سخت باشد...

شاید اشتباه نسل پدر و مادرهای ما همین بود که ما را در همان اوایل جوانی و گذر از نوجوانی برای زندگی مستقل بارنیاوردند... شاید خودمان آنقدر درگیر درس و رقابت های این چنینی بودیم که از زندگی غافل شدیم!!! شاید هم جو دانشگاهی بود که می رفتم، همه فنی، همه خشک و سخت و خشن و مردانه!

شاید هم زیادی با حیا بار آمدن خوب نبود... زیادی چشم و گوش بسته بودن و زیادی مراعات کردن... و به قول امروزی ها جوانی و جاهلی نکردن!!!

اما من از این بخش زندگی ام بینهایت راضی یم، همین که به قول معروف جوانی و جاهلی نکردم یا اگر هم بود آنقدر کم بود که به چشم نمی آمد! و از جنس دیگری بود... اما شاید از آن قسمت زندگی ام که زیادی به تنهایی عادت کردم و مستقل و وابسته به خانواده ام بار آمدم را دوست ندارم...

من اگر به این عقل و تجربه به گذشته بازمیگشتم در کنار دانشگاهم کار هم می کردم و بعد از همان موقع ها خودم را برای زندگی مشترک آماده می نمودم...

حالا که گذشت و باید در همین سن بنا به خیلی خواسته ها و شرایط، تغییر کنم و سازش و مدارا... هر چند عشق که باشد تمام این اتفاقات حل می شود... عشق که باشد محال ها را ممکن می کند و خود، سازش و مدارا می آورد...

عشق که باشد حتی کوتاه آمدن را بد نمی داند، عشق که باشد آدمی خودش را نادیده می گیرد و به پیش می رود... عشق که باشد آرامش می آورد حتی اگر هیچ چیز بر وفق مراد تو و باب دلت نباشد...

و امیدوارم که این عشق همیشگی باشد و تمام نشود و هر روز بیشتر و بیشتر بشود تا تاب بیاورم تمام تلخی هایش را...

که ازدواج، فقط دست در دست هم بودن و راه رفتن کنار آب و فکر کردن به گذر عمر و خندیدن نیست، یک عالمه مراقبت دارد و سختی و مدیریت و درایت و هوش و ذکاوتی زنانه حتی...

و من که در این مسیر تنهای تنها راه می روم و هر روزم را به شب می سپارم و دوباره صبح را در آغوش می گیرم و سعی می کنم که زندگی ام را بسازم، با تمام این توصیفات و خستگی هایی که در این مدت به اندازه ی چندین و چند سال داشتم

به یک دعای از ته دل نیاز دارم

به یک آرامش بی اندازه

یک دل سیر حرم

یک چادر

یک سجاده

و اشک....