ماجرای آن دختر

هواللطیف...

گاهی نیاز دارم به نشستن  نگاه کردن...نگاه کردن و فکر کردن...فکر کردن و هیچ نگفتن...

گاهی خودم را به سکوتی سخت دعوت میکنم، باید هضم کنم که آدم ها و زندگی ها شبیه به همدیگر نیستند و کاش بقیه هم میتوانستند این را درک کنند... 

امروز دختری را دیدم که میان خانواده ی همسرش نشسته بود و دلش میخواست این صمیمیت میان خانواده خودش هم موج میزد... امروز اما دیدم که دخترک در دلش به حرف های مادر همسرش که میگفت ما مظلومیم، میخندید و دیدم که در دلش با خدایش حرف میزد و خدا بود که میگفت تو تنها نیستی و من به ذات الصدور عالمم!!

امروز آن دختر به من نگاه میکرد و من به کل زندگی اش! سرش را تکانی داد و من نیز، بلکه خیالش راحت بشود که تنها نیست و اگر هم هست، تنهایی خیلی هم بد نیست!

تنهایی بهتر از هزار بار میان جمع های عجیب و غریب بودن است، تنهایی خیلی خیلی دلپذیرتر از بودن با کسانی ست که حسرت ها و نداشته ها و از دست داده هایت را برات تداعی میکنند! 

آن دختر محو تقدیر بود و مات و مبهوت کارهای خدا... و نمی دانست که سهم او از زندگی چیست! 

من امروز دختری را به نظاره نشسته بودم که دلم میخواست او را با تمام وجود در آغوش بگیرم و آسوده اش کنم که خدا هست و خدا حواسش به همه چیز و همه کس هست...

خدا برای آن دختر تنها و غریبی که چیزی در دستانش ندارد جز عشق، راهی قرار داده که به زودی آن را می یاید و حالش بهتر از حال این روزهایش میشود...

خدا همه ی ما را دوست دارد و دختری که دیده بودمش را! 

و من حالا از سکوت به نظاره و از نظاره به نوشتن رسیده ام

شاید کلمات، مرحمی باشند بر تنهایی های عمیق دختری که هیچ گاه نتوانست به دیگران بفهماند زندگی با تمام درد و رنج هایش اما هدیه ی خداست و خدا مراقب همه ی بندگانش هست، حتی من و تو و آن دختری که این روزها زیاد میبینمش...