قرار

هواللطیف...

بگذار  تو را آرام ، بی حرف ، بی نگاه، بی غم و غصه در آغوش بگیرم

شاید آغوش من تمام تلخی روزهایت را بشوید و  ببرد به دوردست ها

بیا زبان و کلام را در صندوقچه ای قدیمی بگذاریم و آن را قفل کنیم فقط برای روزهای مبادا

بیا دیگر حرف نزنیم،

نگاه؟

چشم ها، زبان قلب هایمان

و دست ها، انتقال حس عجیبی که این روزها گل داده است

نکند باغچه ی احساس، با غبار کلمات بیهوده، پژمرده و پر پر شود؟!

بیا دیگر صحبت هم نکنیم

بحث و گفتگو و مجادله و...

حتی عاشقانه ها را هم!

شاید این بار، شاخه های زندگی، کمی جان بگیرند و با هر بادی نلرزند، با هر طوفانی نشکنند و با هر رعد و برقی به بودنشان مشکوک نشوند...

در بزم زندگی، کودک بازیگوش آرامش، پشت هزار لحاف چهل تکه ی زمستانی مخفی شده،

هر چه می گردی بیشتر دور می شوی

بیشتر ناامید از یافتن و جست و جو

کودک بازیگوش آرامش، به افسانه ای بی بدیل می ماند

و افسانه ها همیشه تا حقیقت، فرسنگ ها فاصله دارند...

اصلا هر چه فکر می کنم می بینم همان بهتر که ما حرف نمی زنیم

و چیزی درونمان برای یک زندگی آرام و عاشقانه بی قراری می کند

و خدا می داند که تا کی متحیریم در بزم زندگی

بزمی بی آرامش

بزمی بی آسایش

بزمی تنها برای آزموده شدن

بزمی که جز رنج نیست و خداوند از خیلی وقت پیش گفته بوده که" لقد خلقنا الانسان فی کبد"....