اندر احوالات زندگی مشترک

هواللطیف...

یادم هست اوایل دوران عقدم، بخاطر اختلافات فرهنگی و عقاید و طبقاتی من و همسرم، اختلافات زیادی بینمان پیش می آمد، خیلی از این اختلافات هم ریشه ی عمیقی نداشت و کاملا سطحی بود اما بخاطر طرز بزرگ شدن و نوع عقاید و رفتارها و فرهنگی بود که متفاوت بود. مثلا برای من یک مسئله خیلی بااهمیت بود و از بی توجهی همسرم رنج می بردم و برعکس این قضیه هم اتفاق می افتاد به طوری که یک مسئله یا یک میهمانی یا ازین دست اتفاقات برای خانواده ی همسرم و به طبع نوع نگرش خودش خیلی مهم می آمد و برای من مسئله ای خنده دار و پیش پا افتاده بود...

خیلی زمان برد تا خیلی از مسائل را قبول کردیم و خیلی هایش هم حل نشد... به این نتیجه رسیدم که باید کنار بیایم و در فرهنگ مضخرف ایرانی که در آن زندگی می کنم، زن را مطیع تر می داند و اینکه باید بیشتر کوتاه بیاید!

آن زمان ها یادم هست وبلاگ هایی رهگذری به چشمم می خوردند و از وقایع و اتفاقات زندگی مشترکشان و درگیری ها و مشکلات و مسائلشان و به طبع راه حل هایش می نوشتند و من چقدر خوشحال می شدم از خواندنشان چرا که راه مقابله با یک سری اختلافات را یاد می گرفتم.

تصمیم گرفتم یک دسته بندی به دسته های وبلاگم اضافه کنم و آن "اندر احوالات زندگی مشترک" است. گاهی تجربه هایی که خیلی سخت و حتی با تاوان به دست آورده ام را می آیم اینجا می نویسم بلکه به درد کسی بخورد و کارها و رفتارهای اشتباه مرا تکرار نکند.

چند روز پیش مادرشوهرم گفت زن برادر جاری بزرگم زایمان کرده و می خواهیم به دیدنش برویم! و من داشتم فکر می کردم که اصلا نمی دانستم او باردار است، اصلا در این دو سال روی هم رفته من سه چهار بار بیشتر ندیده بودمش و حتی بیشتر از ده کلمه با او حرف نزده ام حالا چه دلیلی دارد من به دیدن او بروم؟! و تازه به رسم اصفهانی ها برایش گل نقره ببرم؟! در حالی که من از نقره بیزارم! از جنس نقره نفرتی عظیم دارم و هیچ گاه اصفهانی ها را درک نکرده ام که برای چه ویترین نقره در خانه هایشان می چینند!!!

خلاصه که به همسرم گفتم من نمی روم، نیازی نیست وقتم را برای دیدن آدمی که درجه دهم یازدهم من است صرف کنم!  این در حالی بود که من دیدن دختر عمه هایم که زایمان کرده بودند نرفته بودم!

اما با کمی فکر و خب تجربه ای که از این خاندان و همسرم و طبعات آینده اش داشتم، حاضر شدم کوتاه بیایم اما همسرم را توجیه کردم که من هیچ علاقه ای به این میهمانی ندارم و فقط به خاطر او می روم.

شاید اگر یک سال پیش بود، نمی رفتم و کلی غر می زدم که اصلا چه ارتباطی به من دارد و برای چه باید برایش کادو ببرم  و وقتم را هدر بدهم و به طبع ناراحتی و شاید تلافی همسرم و خلاصه یک عالمه اوقات تلخی پیش می آمد، اما به این نتیجه رسیده ام که  بعضی وقت ها یک سری کوتاه آمدن ها ضرری به آدم نمی رساند. مثلا رفتن یا نرفتن این دیدنی، ضرری به من نمی رساند، فقط ارزش همسرم و برادر شوهرم را بالا می برم که به این مجلس می روم.

آقایان یک اخلاق جالبی دارند اینکه اگر تو چند جا کوتاه آمدی و جلوی اوقات تلخی و جر و بحث و کدورت را گرفتی، اما با توجیه و علم به آن، آن ها هم خیلی جاها تو را همراهی می کنند و به قول معروف کوتاه می آیند و زندگی مسالمت آمیزی شکل می گیرد.

اما این کوتاه آمدن ها حد و مرزی دارد که باید برای خودمان مشخص کنیم. یکی از نقطه ضعف هایم همین مشخص نکردن مرزهاست. قبلا خیلی از کارهایی که به خاطر همسرم یا خانواده اش انجام می دادم را وظیفه می دانستند اما از یک جایی به بعد همسرم را توجیه می کردم که ببین، این کاری که میکنم وظیفه نیست! و همین که او بداند و بفهمد برایم کافیست چرا که من نمی توانم کسی را عوض کنم فقط می توانم نظر و نگرشش را نسبت به موضوعی که به من مربوط است هدایت کنم.

و این هدایت کردن به نظر من هنری ست که هر زنی به مرور و با تجربه یاد می گیرد.

شما اگر جای من بودید در این مورد کوتاه می آمدید؟