یازدهمین جمعه ی انتظار

سلام آقای مهربانی ها!

دوباره صبح آدینه ای در انتظار ِ با تو غروب کردن آمد و کاش بیایی تا امروز بشود برای من و ما و همه ی مشتاقانت  یگانه اتفاق ِزیبای هستی...

خسته ام از تمام این  کاش ها  آقای خوبی ها ...

رنگ و روی آرزوهامان زنگ زده است مهدی جان!

دلم آمدنت را می خواهد تا رنگ افشانی کند سراسر رویاهای وصال ِتو را عزیز ِ دل های رنگ و رو رفته ی گیتی

می شنوی آقایم؟

من با گوش های دنیایی ام خوب می شنوم دعای کودکان معصوم را در صف مدرسه سر زنگ صبحگاهی شان...    اللهم کن لولیک...

و کودکی که می شود خدا را در ذره ذره ی بودنش لمس کرد

کودکی که می شود خدا را از نسیم لطیف ریه هایش تنفس کرد

کودکی به این پاکی دارد برای تو دعای وصال سر می دهد آقا جانم

می شود به حرمت این قداست ِخفته در واژه واژه های کودکانه شان بیایی ُ بر قلب های دعا کرده برای آمدنت بوسه ی محبت زنی؟!

برای من ِگنه کار ِسراپا خطایی که گاه یادم میرود انسان بودن و انسان ماندن و در رکاب تو و برای استقبال تو آماده شدن را    نه !!

به خاطر من که فکر نمی کنم بیایی مهدی جانم

لااقل برای دل کودکان این روزها بیا که دارند زودتر از سنشان بزرگ می شوند

بیا  بیـــا  که اگر این ها هم بزرگ گردند دیگر همین ندای تمنّای خالصانه از سر ِپاکی و زلالیت معصومانه ی کودکی ها هم دیگر بر گوشت نخواهد رسید مهدی جانم

دنیا بدتر از آنی شده که هوایی برای تنفس باقی مانده باشد!

اینجا یارانه ی اکسیژن را هم برداشته اند دیگر آقای عدالت گسترم !!!

بیا که دیگر با این همه هوای آلوده ی فسق و فجور،نای تنفس ِ ایمانی برایمان نمانده است!

و هنوز با همین ریه های پُر از هوای گناه،دوباره دعای همیشگی مان را سر می دهیم که:

اللهم عجل لولیک الفرج

کاش اینجا بودی ُ

گاه دلم می خواهد این جا باشی ُ

....

...

اما زمینیان تو را در خود جای نداده اند!

ببخش اگر همیشه آتشی می افروزم بر آتشدان ِدلت

کاش زمینی بودی

تو که از جنس آسمانی

تو که ازجنس فرشتگانی

می شود برای من هم دو بال به یادگار از خدای مهربانمان به ارمغان آوری؟

اصلا می شود آرام ِ آرام،روی پَرهای ابریشمینت چشمانم را به زمان پیشکش کنم ُ گوشهایم بماند ُ آوای دلنشینتُ حس ِلمس ِنرمی و لطافت ِبودنت در جای جای تن ِظریفم؟!

اما چشمانم را نمی دهم

می خواهم در آسمان ِچشمان ِزلالت روزها پرواز کنم ُ سقف ِپلک هایت مراقب ِمن بماند تا ابد

کاش یا زمینی بودی یا مرا به آسمان می کشاندی فرشته خوی من!

و دوباره می رسم به ابتدای بودن ِ دم به دم ِکاش هایم

که

کاش اینجا بودی ُ...

مخاطب خاص دارد!

راست می گفتی عزیزم!

حتی سلام هایم هم بوی سلام های تو را گرفته است

وخداحافظی هامان

که همیشه پُر بوده از تمنّای حضور دوباره ای دوشادوش یکدیگر...

آوای جاودانه مان که لحظه به لحظه می پیچد در گوشم و گوشت نیــــز...

که:

دوستت دارم

دوستت دارم

دوستت دارم

.......

اخم های اتو کشیده!

آینه جان! 

چرا اینگونه می نگری بر من؟ 

من همانم ، همان دخترک ِسابق 

ولی کمی بیشتر قد کشیده ام 

کمی زیباتر گشته ام 

کمی رها تر از این و آن  

کمی هم... 

فقط کمی بیشتر می خندم 

کمی خودم شده ام!  

همان دخترک روزهای شاد ِماه ها قبل!

آینه جان! 

تو که همیشه تمیز بوده ای 

تو که همیشه برق می زدی از نور ِزمان! 

این بار،من، اخم هایم را اتو کشیده ام ! 

کمی  

فقط کمی 

بر و رویم باز تر گشته است  

کمی بیشتر می خندم بر تو،بر خودم،بر زندگی،بر دنیایم 

حالا نیش هایم تا بنا گوش باز گشته اند بی اختیار!

حالا دوباره با رقص برگ ها در باد می رقصم

با نسیم بهاری می نوازم حدیث مهربانی را 

حالا دیگر از آسمان صاف بی ابر ، گله مند نیستم 

و می گذارم خورشید ، گونه هایم را به گرمی بوسه باران کند 

حالا دیگر آرام تر بر سنگفرش ها گام برمی دارم   

تا قلب هاشان آرام تر گام هایم را تنفس کنند!

از آوای جیک جیک گنجشککان ِسحرخیز خسته نمی شوم 

حالا دیگر گل های زیبای سر راهم را با لبخند نوازش می کنم 

دلم می خواهد تنم عطر ِسبزه زاران بر خود گیرد  

حالا دیگر از کوه ها هم دلگیر نیستم! 

کوه ها برایم نماد استقامت و استواری گشته اند  

روزها بود که آسمان را برایم تنگ کرده بودند  

اما حالا!دوستشان دارم...

آینه جان!

آرام آرام بیا

نزدیک تر  

بیـــــا 

حالا می توانم با عشــــق بر تو بوســـه زنم 

بر تویی که خودم را نشانم می دهی زیباتر از هر زمان ِدیگری... 

دلکم!

دلم گاه می خواهد برایش لالایی بخوانم 

انگار دلش برایم تنگ می شود!

دلم گاه می خواهد آزاد باشد 

رهای رها از من ، مرا دوست داشته باشد 

دلم گاه ، خودم را می خواهد

خود ِ خود ِ خود ِ خودم را... 

  

دلکم ببخش اگر این روزها نمی توانم کنارت باشم 

ببخش اگر پُر گشته ام از همان کهنه هایی که قبل از بودنم کنار تو همدمم بوده اند  

اما اگر تو لبخند مرا می خواهی 

اگر آرامشم را تمنا می کنی 

بدان شاید در گرو نبودن ِ این روزهای توست دلکم 

آن هم این روزها که وقت‌،برایم به ارزش واقعی اش رسیده است! 

همین که گاهی در یک مسیر ِتنها یادم می کنی خودش می شود شوق ِگذشتن از روزهای سخت ِزندگانی ام  

همین که در لبخند کودک ِ رهگذری ،تمام ِمهرت را ارزانیه بودنم می کنی دلم به نفس هایت به صبور بودنت گرم می شود و شوری بر من ِ خسته از این جاده ها می دهد تا زودتر این روزها را که بدون تو می گذرد،سپری کنم!

دلکم ببخش اگر دستانم به جای نوازش تو ، قلم نوازش می کند این روزها 

ببخش بر من و صبور باش که خوبیه این روزها به گذشتنش است عزیزکم...  

تو برای دیگران تنگ می شوی و من برای تو!   

دل کوچکم 

دیگر بزرگ گشته ای 

 پس صبرت هم باید بزرگ گردد 

دلکم !

دل مهربـان من 

دل دریاییــه من 

دوســـتــت دارم 

مراقب خودت بـاش