بیست و هفتمین جمعه ی انتظار

 سلام بر خوبِ خوبانِ عالم... 

یک به یک جمعه هایم را دوباره نفس کشیدم...

از کجا به کجا رسیده ام! از آن شور و اشتیاق روز اول، رسیده ام به استیصالی عمیق از جدالِ بازیِ روزگار... 

با درماندگی عزیزی را فراخواندن خوشایند نیست... دلم همان شور و و اشتیاق را می خواهد... 

راحت تر برایت بگویم آقا جان! دلم نمی خواهد دلیل اصلی تمنای من برای ظهور تو میان آدمیان، رخت بربستنِ درد و آه و ناله و مشکلات بی پایان زندگانی ما باشد... دلم می خواهد بیایی برای خودت... و تو را طلب کنیم برای خویشتن ِتو آقای خوبی ها... 

میدانم تو که بیایی می شود زیبا خندید... می شود دلت به امامی مهربان و خدایی گرم شود... می شود دوباره نفس کشید و ریه ها را از عطر خدا لبریز کرد... اما نمی خواهم آمدنت برای رفتن مشکلات و درماندگی های ما باشد آقا جان... 

می خواهم برای خودت بیایی... بیایی که باشی .... و میدانی چقدر به وجود خدایی ات نیازمندیم... 

اصلا تو که بهتر میدانی... در دل بی نهایت محتاجیم... محتاج آمدن پیامبری  از جانب خدا... اما بگذار در ظاهر مشتاق باشیم...مشتاق تو عزیز دل های دردمند این روزگار 

بر من خورده مگیر اگر از روزهای سخت می گویم.از بی عدالتی ها... از بغض . کینه و ظلم و عداوت سخن می رانم... می خواهم بدانی چقدر بی تو سپری کردن سخت می گذرد... 

پس حالا که می بینی به مرز یکسان احتیاج و اشتیاق رسیده ایم، با گام های استوار امامتت سرافرازمان کن آقای خوبی ها 

چقدر آمدنت زیبا می شود آنگاه که تو را برای خودِ خودت تمنــــا می کنیم مهدی جان! 

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج