....

دلم شکسته تر از شیشه های شهر شماست 

   شکسته باد کسی کاین چنینمان می خواست ... 

«سهیل محمودی»

سی امین جمعه ی انتظار

سلام برآل یاسین

سلام بر تو ای دعوت کننده ی خلق به سوی خدا

سلام بر تو ای خــلیــــفه ی خـــدا

سلام بر تو ای حجّت خدا

سلام بر تو ای ...

در دنیای خود که باشم تا دست و زبان یاری ام کنند سلام می دهم بر یگانه امام این روزهای انتظار...

و حالا سی جمعه است که خورشید جمعه هایم با سلام و درود بر تو طلوع می کند...همّت و تلاش و پشتکار که می خواهد اما همه ی اینها به کناری می خزند اگر تو نخواهی مخاطب دل های مشتاقانت قرار گیری مهدی جان!

هنوز پنج شنبه ها که می شود در تب و تاب شتافتن به حضور تو ام مولایم ...و در اشتیاق نوشتن جمعه ای دیگر از آسمان و ستارگان و ماه و خورشید ... از گل ها و پرندگان و درخت های سر به فلک کشیده ... حتی از مورچه ی رهگذر سنگفرش کنار خیابان هم حرف هایشان برای تو را سوال می کنم...

و عجیـــب زمانی ست که نام تو را بر زبان می آورم!

همین که می گویم مهدی، آسمان آبی تر می شود... خورشید درخشان تر... ماه زیباتر...

اطلسی ها شیپور بر آسمان می گیرند...

شمعدانی ها شاداب می شوند...

همیشه بهار ها، در انتظار بهاری زیباتر از هر بهار دیگری به پایکوبی می روند

و دیده ام که کاج مان قد علم می کند... دیده ام که سَرْو ها به استقبالِ ظهورت صف می کشند...

من دیده ام که زبان گنجشک پر از رقص می شود... دیده ام که سمفونی آمدنت را در قلب برگ برگش با باد می نوازد...

و دیشب نارونی را دیدم که تارهای زردش را هرس می کرد...می خواهد سبز سبز بماند حتی در این پاییز طلایی...

وقتی می گویم مهدی، گام های مورچه ها هم بیشتر می شود.حتی غذایش را بر زمین می نهد تا خبر شنیدنِ نامِ تو را به ملکه شان برساند و مژدگانی بگیرد

انگار همه می داند خبری در راه است...

و دل هایمان عجیـــــب قرص است به آمدن مسافری در راه...

مسافری که ســال هـــــاست دارد می آیـــد...

هنوز با یادِ نامِ زیبایت، به سلامی میرسم که مهربانْ معبودِ بی همتایم تو را بر ما وعده داده است... همراه با ضمانتی خدایی

.¤* اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا وَعْدَاللهِ الَّذی ضَمِنَهُ *¤.

*¤. سلام بر تو ای وعده ی خدا که خود آن وعده را ضمانت کرده است .¤*

پلکِ دلمان سال هاست که می پَرد آقا جان... جمعه ها که می شود کارزاری در راه است میان مژه های پایین و بالای شهر...

از پَریـدن خستـه ام مهدی جان...

                                هنـــوز هـــم نمی آیـــی؟؟؟

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج

سخنانی به ارزش مروارید 3

زندگی تفسیر سه کلمه است:

خندیدن

بخـشیـدن

و فراموش کردن

.

.

.

پس

بخنــد

ببــخش

و فراموش کن

یا ضامن آهو...

ایستاده ام روبرویت... 

انگار میان این همه آدم،فقط من و تو آرام ایستاده ایم...  

بیقرارتر از آنم که بخواهم جلوی چشمه ی چشمانم را سدی سازم از بغض! چون رگباری بر گلبرگ های گل های گونه ام یک ریــــز می ریزند! 

از دلم روزهاست برایت گفته ام و تو گویی تنها، شنوای من بوده ای مهربانم... راستی چگونه گوش فرامی دهی بر این همه زمزمه ی عاشقانه ؟! چگونه تسکین می بخشی  ناله های عاجزانه را؟!  چگونه آرام می کنی دل های نا آرام و بیقرار را؟! 

   مگر تو چند تایی مولای من؟! 

دارند اذان می گویند...آرام آرام درهای ضریحت را می بندند ... دیدی حسادتشان را؟! دیدی میان من و تو نیز فراق می افکنند؟! من بیقرارتر از همیشه،آرام ایستاده ام و تو نیز آرام... تو همیشه آرام در میان همان ضریح به عاشقانت مشتاقانه می نگری اما من چرا حالا آرام ایستاده ام و کاری نمی کنم؟ چرا لنگه به لنگه اش بسته می شود و من .... 

 یادم افتاد! با خدا قرار دارم... قرار است ظهر و عصر را با هم جشن بگیریم... 

. 

. 

. 

نشسته ام در صف نماز... گوشه ی لنگه ای از در باز می شود و دوباره ضریح طلایی ات چشمانم را نوازش می دهد... سلام و درودی و  دستی تکان می دهم ...  

و سری به نشانه ی بودنِ من.. بودنِ تو ... و می روم به بزم خدایی ام... 

قرارمان  

دوباره 

همان گوشه ی حرمت... کنار دیوار...روبروی  ضریحت...  پس از بزم خدایی مان...  

ضامن آهو گشته ای...  

ضامن من نیز باش...  

دلم پیش خودت گِــرو رضا جان 

                                            « عید 1390 »  

 

میلاد با سعادت امام رضا(ع) 

    بر همه ی دوستان عزیزم مبارک باد  

  

بیست و نهمین جمعه ی انتظار

سلام بر جلوه ی خوبترین خوبانِ عالم

خوبی مهدی جان؟!

در خوب بودنت که شکی نیست... حالت را می گویم آقا جان!

چگونه می شود خوب بود آن زمان که آدم های خوب کمتر از انگشتانِ دست خودنمایی می کنند!

می دانم نمی شود بی اعتنا ماند بر احوالِ ما آدمیان...

چه دردی ست امام باشی و احترامِ حضورت را در پس و پیچِ مشغله ها گم کنند...

دیگر چه امیدیست به ظهور، مهدی جان!

هنوز هم به خوب شدنِ آدمیانِ این کره ی خاکی، امید داری آقای خوبی ها؟؟؟

و من نیز از جنس همین هایم... افکارم در حدِّ عطوفتی زمینی قد می کشند... کوتاه است در برابر قله ی عشقِ تو به بندگانِ خدایت آقا جان.از اینجا تا آسمان هاست خوبِ خوبانِ عالم...

و چه عشقی ست این عشق به خدا که تو را هنوز بر هدایتِ بندگانش مصمم نگه داشته است...آن هم بندگانی چون من و او و آن هایی که اگه جمعه هم نبود یادشان نمی ماند امام و مولایی هم هست که می شود به عشقِ آمدنش هر روز سرِ ایوانِ خانه ها را آب پاشید...

کسی می گفت تا انسان ها خوب نشوند، تو نمی آیی...

!!!

دلم انگار از قله ای عظیم بر کفِ سنگریزه های دامنه اش سقوطی آزاد کرد!

مگر می شود به امیدِ خوب شدنِ انسان ها دل خوش کرد آقا جان؟؟

مگر می شود هنوز آدمِ خوب پیدا کرد مولای انتظار...

گاه

به محال، دل می بندیم...

به خوب شدنِ خودمان...

آن که هیچ!

به خوب ماندنِ خودمان مولای خوبی ها...

و کم نیست خوب شوی و خوب بمانی در آشفته بازارِ این روزها...

و شاید سخت تر از کندنِ کوه های سخت است آقا جان

سخت تر از حفرِ چاهی تا مرکزِ زمین...

خوب شدن های آنی را می شود اما خوب ماندن را چه کنیم خوبِ خوبانِ روزگار؟!

کمی از نورِ عشق به وجودت را به ما بچشان از پسِ پرده های غیبتت... باشد که یخِ بدی ها به روانِ زلالی از خوب بودن و خوب ماندن ها مبدّل گردد آقای خوبی ها...

قول می دهیم بر شرطِ آمدنت جامه ی عمل پوشانیم...

به امیدِ آمدنت مهربانم...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج