آرامش ِ پنهان

آرامش ِ پنهان

ღ إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ღ
آرامش ِ پنهان

آرامش ِ پنهان

ღ إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ღ

امروز من...

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

لرزشی ناخواسته!

یادته؟

قرار شد خط کشا رو بشکنیم؟

قرار شد تموم خط های موازی رو پاک کنیم؟

یادته؟

قرار شد یه مثلث بکشیم؟

قرار شد بشیم رأس مثلث


خط ها پاک شد

خط کش ها شکست

خط های جدیدو کشیدیم...

دستم اما...

دستت اما...


چرا خط ها هر روز دور شدن؟

هر روز دور تر از روز قبل...

دو تا خط که دیگه موازی نبودن!

...

تازه فهمیدن همون زمان به هم رسیده بودن...

حالا

روزهاست

دارن دور میشن...

دور دور دور...


دست من بود

یا دست تو

نمی دونم

اما لرزید...


دنیای اینجا لرزید...


http://s2.picofile.com/file/7210122254/images.jpg


رگبار1:

خیلی چیزا همینطوری تموم میشن

یه روزی می ایستی می بینی اون خط های موازی، چقدر کج شدن... در جهت مخالف همدیگه دارن می رن به سوی قاعده ی یه مثلث! نه رأس و یکی شدن...


رگبار2:

دوری ها همیشه دوستی نمیارن...

گاهی دوستی ها باعث دوری می شن

باور کن!




رگبار3:

این لینکو ببینین! خیلی باحال بود

یه شعرایی هست که تو نگفتی اما انگار از دل تو سرودنش...

داشتم خانه را مرتب می کردم

که حس کردم

باید همه چیز را در این جهان رها کنم

و به تو بگویم که

دوسـ ـتـ ـت دارمـــ...


من زخم های بی نظیری به تن دارم اما

تـو مهربان ترینشان بودی

عمیق ترینشان

عزیزترینشان


بعد از تو آدم ها

تنها خراش های کوچکی بودند بر پوستم

که هیچ کدامشان

به پای تو نرسیدند

به قلبم نرسیدند


بعد از تو آدم ها

تنها خراش های کوچکی بودند

که تو را از یادم ببرند

اما نبردند


تـــو بعد از هر زخم تازه ای

دوباره باز می گردی

و هر بار

عزیزتر از پیش

عمیق تر


«رویا شاه حسین زاده»



نمی شی ...

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

سی و هشتمین جمعه ی انتظار

سلام مهدی جان...


گاه سلام ها، ساده، زیباترند

و من امروز در این روزهای ساده ی سیاه، آرام سلام می گویم...

به حرمتِ ادب

به ادبِ انتظار

به انتظارِ ظهور

به ظهورِ حضور...


کودکی می رویَد در بطن وجود...9 ماه انتظار...انتظاری شیرین...

لحظه های خاطره

رویای وصال و سرآمدن انتظار..

خط برگ تقویم روی دیوار

مهیّا کردن دنیایی بی نظیر...

استقبالی با شکوه...

و می دانی زمان سر آمدن انتظار را...

همین روزها پس از 9 ماه انتظار،جشن شور وصال، گُلِ شوق در قلب تو می رویاند...


و اما تو مهدی جان!

تو که سالیان سال است از بطن نازنین نرگسِ شهلایی،مستانه روییده ای

کِی نهال پژمرده ی شوقِ ظهورِ تو در خشکستان قلب های ما جان می گیرد؟!

کِی بارانِ ظهور،می بارد بر غبار خفقان این کویرسرای هستی؟!


مگر نه آدمی را تمنّای معبودِ ازلی است؟

مگر نه راه، صعب است و تیشه های ما هرزِهوس؟!

مگر نه دل،طوفان است و در آرزوی ساحلی مملو از آرامشی ابدی؟

مگر نه دنیا، گرد و خاکِ ظلم است و تشنه ی قطره ای نفسِ پاک و معصوم؟

مگر نه بیدِ شانه ها، خمیده ی پیچشِ گیسوانِ لیلایی است خفته در جنونِ شبی تاریک و کور؟!


دل،نه در تمنّای قراری دنیایی ست؛ که تمنّای ظهورِ تو را دارد برای خودِ تو، یگانه امام همنفس روزهای زمینی ما...

تمنّای قربی ورای قریبانه ترین قریبان عالم...

تمنّای راضیة مرضیه ای در دو جانب عاشقانه ترین عاشقانه های عالم(انسان و خدایش...)


تو کجایی که کم نیست دست و پا زدن در بی خبریِ محضِ طلوعت مهدی جان!

تو کجایی که دیگر نه ریه ای مانده در نفسِ تو، نه دلی در قرار، نه قامتی استوارِ طنینِ آمدنت...

تو کجایی که لَکَ لبّیک ها در زندانِ حنجره، تبعیدِ ابدی گشته اند در انتظارِ عفو ظهور تو مولای من...

تو کجایی که هر چه می رقصد قلم خسته ام، نه از التهاب جان می کاهد و نه مرحمی می شود بر سیاه زخم های تیرخورده ی قلب کوچکم آقا جان...


چیست این سِرِّ از تو گفتن و برای تو سرودن و صدا به صدای تو دادن و نفس به صلای تو ایستادن...

چیست این بی تابی های شبانه... این هرج و مرج خفته در ورای انتظاری به رنگ و بوی روزهای آدینه...

تو بگو چیست مولای من؟!

که نه تو می آیی و نه آرامشی می بارد بر نفس های روزهای زمینی ام مهدی جان...


چیست سِرِّ بودنت آقای من؟!


این روزها انتظار نامه های به ته کشیده اند... و من بیشتر از همیشه دلم بهانه ات را می گیرد...

تو کیستی مولای من...

تو از نسل سیّد و سالار شهیدانی...

تو از نسل حسینی...

تو از تبارِ پاکِ نوری...

تو از همان خون سرخ عروج یافته در دل عرشی مهدی جان...

تو همان سبزترینی که انتقام غنچه های پرپر گشته ی صحرای کرب و بلایی آقای خوبی ها...


افسارِ دلم را در دست گرفته ام

وگرنه تا قلم بود و جوهر و صفحه ای سپید، می تاخت بر آتش سرای ابراهیم... مگر قطره آبی گردد و بپاشد بر داغِ دل های سینه سوخته ی زمین و زمان...


آری مولای من...

افسار دلم را گرفته ام...

بیا...

دیگر دستانم تاب ندارد...




تصاویر جدید زیباسازی وبلاگ , سایت پیچک » بخش تصاویر زیباسازی » سری ششم www.pichak.net کلیک کنید

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج


تصاویر جدید زیباسازی وبلاگ , سایت پیچک » بخش تصاویر زیباسازی » سری ششم www.pichak.net کلیک کنید