آرامش ِ پنهان
ღ إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ღ
آرامش ِ پنهان
ღ إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ღدرباره من
خوش آمدی مهربان...
می خواهم قدم به قدم با خدا همسفر شوم....................
راه را دریاب...مقصدمان یکی ست...
بیا تا خود را به خدا بسپاریم !
خودش می داند راه را چگونه بر ما آسان و لذت بخش گرداند...
توشه ی راهمان رگباری از آرامش است که بر دل های بارانی مان می خورد...
اینجا قلبت را در دستت بگیر و پای برهنه وارد شو...
کفش هایت را دربیاور...
نکند ریگی به آن باشد!
آرام گـــام بردار
آرام مـــرا بخوان
اینجا سرزمین قلب های شیشه ایست
خودت آرام آرام بیـــا
خوش آمدی به بزم تنهایی هایم...
=========================
+++ تمام مطالب دست نوشته های خودمه!
همه بر اساس وقایع زندگیه منه!
+++ لطفا کپی نکنید.
ادامه...
زیادی...
هواللطیف...
از یه جایی به بعد دیگه بزرگ نمی شی، پیـــر می شی...
از یه جایی به بعد دیگه خسته نمی شی، می بُــری...
از یه جایی به بعد هم دیگه تکراری نیستی،... زیــادی ای...
نمی خوام زیادی باشم
تو ام نباش...
«دیالوگ های باران در فیلم آوای باران»
اونا فقط فیلمشو بازی می کنن ما زندگیشو...
این «از یه جایی به بعدها» وقتی با هم اتفاق بیفتن دیگه کاریش نمی شه کرد
فقط از درون می سوزی
داغ می شی و میری خودتو می دی به دست این شب زمستونی...
این شب بلند و تاریک
کاش می شد پر زد
پر
کاش می شد اینقدر دور شد که برای مدتی نبود
کاش
توی این پر زدن ولی گیر یه صیاد دیگه... یه تور و یه قفس دیگه نشیم...
یه پر از جنس پرواز
از جنس رهایی
از جنس آرامش
یادم باشه سال هاست بزرگ شدم
خسته شدم
تکراری شدم...
یادم باشه
سال هاست دارم پیر می شم
بُریدم
و
شاید حتی
زیا...
آیه های سپید و زیبای خدا
هواللطیف...
تمام دیروز و دیشب و بی حوصلگی های محضی که به سراغم آمده بود و افتادن از لبه تیغ رفت و امروز آمد
امروز که حالا فکر می کنم اتفاقات زیادی افتاده و تازه غروب میهمان آسمان گشته...
دیروز شب نمی شد و امروز آنقدر مشغول بود و ذوق زده که غروب شد
امروز پرونده ی چند سال از بهترین سال های زندگی ام بسته شد... بعد از یک سال به دانشگاهم رفتم... جایی که تمام این سال ها دلم می خواست از پشت همان پنجره های بلند کتابخانه ی مرکزی به گنبد فیروزه ای سید محمد و کوه های عظیم و دانشگاهم نگاه کنم و بدون دلهره از امتحان... از نمرات... از پاس شدن ها... از شب های امتحان و از تمام این دغدغه های دانشجویی...
و امروز شد... میان صدها قفسه کتاب قدم می زدم و تمام این آزادی و وارستگی سهم من بود... از چهار پنج سال زندگی در این خطه ی هستی... جایی میان چندین کوه بلند پر از ساختمان و آدم و دانشجو... جایی که از بچگی آرزوی من بود و به آرزویم رسیدم و بهترین سال های نوجوانی و جوانی ام را میان تمام جاده های تو در تویش گذراندم با دوستانی که حالا هر کدامشان جایی در این شهر و کشور و جهان به زندگی مشغولند... یکی فوق می خواند و یکی کار می کند و یکی ازدواج کرده و یکی رفته خارج و یکی بچه داری می کند و یکی هم در خانه استراحت...
امروز تنها استادها و چند تا از بچه های قدیمی و پرسنل آنجا عوض نشده بودند... دیگر از هزار سلام صبح تا شب خبری نبود... هنوز هم این دانشگاه را با تمام سختی هایی که داشت دوست دارم... و بی شک قدم زدن میان برف امروز و در این دانشگاه بهترین اتفاق این چند ماه من شد... و یا چند سال
صبح با ذوق برف به سوی دانشگاه رفتم و به جاهایی که دوست داشتم... حتی همان یادمان شهدای گمنامی که تمام این چهار پنج سال یکی از محبوب ترین مکان هایی بود که تنهایی می رفتم و سلام می دادم و چه رازهایی که میان این سه سنگ جا نگذاشته ام...
هر کسی امضا می کرد می گفت مبارک است
مبارک است
مبارک است
و من مدرکم را لای شال و کاپشنم پیچیدم و زیر برف قدم می زدم... مستانه قدم می زدم
آغاز باریدن برف و اتمام کار من با این دانشگاه...
چه شد که زده شدم از این جا را
از این رشته را
نمی دانم
فقط می دانم تمام آن سال ها در گوشه ای از ذهنم باقی می مانند و من دوباره از نو شروع می کنم
از همان زمانی که هجده ساله بودم و شوق ورود به دانشگاه سراپای وجودم را گرفته بود
به امید چهار سال دیگر که باز هم مدرکم را در خود بپیچم و زیر برف قدم بزنم و به بالاها فکر کنم... به فوق به دکترا و آن بالاهای بالا
راستی برف آمد
امروز
و از صبح آمد و آمد و آمد
نشست و نشست و نشست تا سپید شد
تا تمام شاخه های عریان کوچه و باغچه مان سپید شدند
تمام پارک در خانه مان با سپیدی یکسان شد و تمام کوچه یک رنگ
تمام ماشین های کوچه هم سپید شدند
و آدم ها تنها لکه های رنگی گاه و بی گاه این گستره ی سپید بودند...
چقدر خوب که پس از سال ها برف بارید و میهمان خانه هایمان شد
میهمان اصفهان من
کاش تمام زاینده رود پر شود
از برف
و جاری گردد
جاری
تا تمام آنان که به ناحق زاینده رود ما را بسته اند به خود بیایند که آب زنده رود را خوردن آخر عاقبت ندارد... ندارد... ندارد...
سال ها بود زمین یک دست یک رنگ نشده بود
سال ها بود شاخه های عریان تو در توی کوچه و خیابان های این سرای بهشتی لباس سپید بر تن نکرده بودند
سال ها بود عروس زمستان رخ نمی نمایاند
و امروز
شهر من سپید پوش شد
سپید
به نجابت زمستان
آنقدر ذوق زده ام که به بچه ای می مانم رسیده به یک عالمه شکلات
نه تنها من که مردم شهرم
تمام آدم های پارک دم در خانه مان که برف زمین ننشسته بود آماده ی درست کردن آدم برفی ها بودند و فلاش دوربین هایی که تند تند زده می شد
خدایم
شکر
برای آمدن عروس زمستان
باشد که زندگی هایمان سپید گردد
سپید
پاک
بی ریا
زیبا
آرام
امن
پر از حضور تو
پر از یاد تو
پر از خواستن تو
پر از ایــمــان به تو
خدایم
شکر
و ببخش تمام روزهای بی صبری را
لحظه های بی حوصلگی را
ثانیه های ناامیدی را...
برف خودِ زندگی ست
آیه ای سپید باریده بر سیاهی شهر
سلام آیه های سپید و زیبای خدا
سلام عروس سپید پوش زمستان
سلام
کوچمون:دی
و درختی که افتاد:دی
سالروز فرود فرشته نشانت بر زمین مبارکباد
هواللطیف...
دخترک فرشته خوی پریزاده سلام
حالا یک هفته و چند سالی ست که میهمان این زمین خاکی شده ای
درست از حوالی دریای زندگی آمده ای...
ماهی قرمز و کوچک خدا
هرآنچه طوفان را پشت سر گذاشته ای و در دل هر موج پنهان شده ای و رسم زیستن آموخته ای...
به هزار صخره اصابت کرده ای و از لا به لای تمام سنگریزه ها زیرکانه جسته ای...
یک هفته و چند سال است که اینجایی
همین نزدیکی ها
زیر آسمان پُر ستاره ای شاید
و یا شبی مهتابی
به دوردست ها خیره ای و دل در گرو دوست،لبالب دعایی... لبریز اززمزمه های عاشقانه با معبودت...
و حرف های یواشکی و شبانه ی دل دریایی و مهربانت...
آنقدر مهربانی که نمی گنجد در وصف... در واژه ها... در من...
دیر دیدمت اما دیدمت
یادت هست؟ میان همان پرندگان رها در آسمان و باران و خدا یافتم تو را...
تویی که از تبار دل بودی و از آغاز ِباران
دیر یافتمت اما یافتمت...
میان بهبوهه ی بی تمنّای زندگی به تمنّای دوست سر به کوه و بیابان گذاشتم و تو ثمره ی تمام آن راه دراز پیچ در پیچ نیمه شب سرد خزان شدی
به بار نشستی
نشستیم
به یک نشانه گرفتی
گرفتیم
به یک صدا آمدی
آمدیم
به یک دعا دیدی
دیدیم
به یک آرزو رسیدی
رسیدیم
...
به یک آینده ی دور می نگری
می نگریم... و همان دورهاست که از خم تو از خم من از خم زندگی از خم جهان به یک نزدیک خواهیم رسید...
به یک نزدیک ِ نزدیک
شبیه آن روزهای نزدیک
شبیه آن شب های نزدیک
شبیه همه وقت
همه جا
تمام خواب ها
تمام تمنّاهای بیدار شده
تمام دعاهای رها شده تا خدا
خدا...
خدا خواست و تو بر روی زمین آمدی
بالیدی
بالیدی
بالیدی
و میان هزار پرنده
تو را در دریایی از مهر یافتم...
و دوستی
و امنیت
و آرامش
سهم تمام واژه های خفته ی عشق شد
بیدار شدند
و در بستری از ترمه های هزار نقش و نگار زربفت تا خود صبح رقصیدند
تا خود ِصبح ِامید
و هنوز در راهیم...
در راه طلوعی از سر سپیده ی خوشبختی
خورشید عشق
آفتاب مهر
برق نگاه
گرمای رسیدن ها...
تا خود صبح امیدی که هنوز از یلدای دراز خود رخت بر نبسته
به یُمن میلاد تو
به برکت تولد امسالت
و همان ایوان طلای پُر کبوتر رضا که یک هفته ی پیش و در چنین روزی میهمانش بودم
می رسی
میرسم
می رسیم
و همه می رسند
به همان سپیده دم وصال
دختر فرشته خوی حدیث مهر
شهرزاده ی سخنگوی واژه های عاشقانه ی ناب
بانوی ماه و ماهتاب
زاده ی چهار فصل هستی
و نگین پنجمین فصل دلدادگی
تمام میلادت
و تمام این یک هفته و چند سال نفس هایت
مبـــارکمـــان باد
مبــارکت باد
مبارکـــم باد
خدا، سهم تمام ثانیه های زیستنت
و عشق، عجین نفس های آرام و عاشقانه ات باد
که تو پریزاده ی مهری و
پریماه دلبرانگی های دلدادگی
تــمام این یک هفتـه و چنــد ســالت مبــارک بـاد فــاطمه ی نــازنیـنـم
تأخیر یک هفته ای منو ببخش فاطمه جونم
سر به خواب...
هواللطیف...
هنوز هیچ نگفته ام... از تمام آرزوهای اشک شده ای که در هزار دعا تا هفت آسمان خدا پر زده اند و هنوز بازنگشته اند...
سر به هوایم...
به اولین و دومین و سومین
به چهارمین و پنجمین و ششمین
به هفتمین آسمان و بالاتر
به آنجا که خداست
به ته هستی
به اوج جهان
به صف استجابت آرزوهای دعا شده
و یا بهتر بگویم دعاهای آرزو شده...
سر به هوایم...
چند صباحیست
چند صباح هم نه! چند سالی ست سر به هوایم...
شاید از آن روزهای دبیرستان
و یا آن شب بارانی و آن خانه ی طبقه ی دوم همان کوچه ای که حالا دو خیابان از اینجا دورتر است...
شاید هم از روزهای بچگی و رویاهای بافته شده با تار و پود معصومیت آن روزهایم...
شبیه خواب های هر شبه می مانم
می چرخم و سر به هوا...
سرگشته میان دیوارها و آدم ها و رنگ ها و سردرگمی هایی که واضح نیست
تنها اشتراک تمام این سال ها سر به هوایی جامانده از امید شکفته در اعماق قلبم است...
امیدوار که باشی
به انتظار می نشینی
یک سال دو سال ده سال صد سال...
اینجا آنجا
روی خاک و زیر آن حتی!
امیدوار که باشی نهال زندگی در تو ریشه می کند
با باران چشم هایت می بالد و بزرگ می شود
و تو هنوز جایی از این کره ی گرد و خاکی نشسته ای
سرت به آسمان
و دلت گره خورده به نام دوست...
امیدوار که باشی حتی اگر خسته تر از همیشه نای زندگی در تو نباشد
تنها به اتاقت پناه می بری
به تختخوابت و
ساعت ها می خوابی
سر به خواب...
آنقدر که با صدای زنگی شاید بیدار شوی و
ظرف امیدت پرتر شده باشد و
خستگی از جانت پرکشیده باشد و
بتوانی دوباره با همان امیدی که هست
نفس می کشی
سر به هوا
سر به آسمان
زندگی کنی
و دلت به امن ترین جاهایی که رفته ای خوش باشد و
می دانی روزی
آن روز که گمنام است
تو هم به آرزوی دعا شده ات
و دعای آرزو شده ات می رسی...
و خواب اگر نبود زندگی سخت تر از همیشه می گذشت...
خدایم
مهربان ِ من
شکر برای خواب
برای خواب
برای خواب
به زندگی فکر می کنم
به آرزوهای آدم ها
به انتخاب هایشان
جایگاه تو آرزوی دیگریست
جایگاه دیگری آرزوی تو
و همه ی چشم ها در هم می چرخد و کسی نمی خواهد در جایگاه خودش باشد..
نسلی که سوخته می شود و
کسی که از این نسل سوخته به ظاهر پرواز می کند
و همه ریشه در رازهای هستی دارد و
عدل خدا و
همین...
هزار سوال بی جواب این روزهایم را پُر کرده
هزار سوال بی جواب....